Malowidło wykonano na połączonych z sobą deskach lipowych o długości 2,5 metra i grubości zaledwie 2 centymetrów.

Obraz powstał w krakowskiej szkole Wita Stwosza prawdopodobnie w latach 1505-1510 i jest przypisywane nieznanemu z imienia artyście, zwanemu Mistrzem Rodziny Maryi.

Komorowicki obraz przedstawia Matkę Bożą z Dzieciątkiem na ręku. Mały Jezus trzyma w ręku gruszkę: owoc symbolizujący słodycz matczynej miłości Maryi oraz poświęcenie jej kobiecości na ofiarę Bożego Macierzyństwa. Madonna ujmuje palcami prawy bok Jezusa, ten sam, który zostanie przebity włócznia na krzyżu. Ten gest przywodzi na pamięć także opis stworzenia niewiasty, wyjętej z boku uśpionego mężczyzny. Fałdy płaszcza Mary układają się na kształt wejścia do otwartego grobu, który Jezus opuścił podczas Zmartwychwstania. Matka Boża ma pod stopami Księżyc, jak ukazuje ją opis Niewiasty z 12. rozdziału Apokalipsy. W ten sposób zwykło się przedstawiać tajemnicę Niepokalanego Poczęcia, czyli wolności Maryi od wszelkiego grzechu, z pierworodnym na czele.

Po prawej stronie Madonny z Dzieciątkiem stoi Jan Chrzciciel. Trzyma w ręku apokaliptyczną księgę z pieczęciami, na której spoczywa Baranek Boży.

Po przeciwnej stronie widzimy postać Jana Ewangelisty. Ma twarz chłopca, odmłodzoną w oleju, w którym chciano go poddać męczeńskiej kąpieli. W ręku trzyma kielich z trucizną, przy pomocy której chciano pobawić go życia. Błogosławi naczynie, z którego wypełza wąż, symbol trucizny.