Odpusty
Odpust patronalny z okazji uroczystości Narodzenia Świętego Jana Chrzciciela przypada w niedzielę najbliższą 24 czerwca. Wszystkie Msze św. odprawiane są z formularza tej uroczystości, zaproszeni kapłani głoszą okolicznościowe kazania, a Mszę św. o godz. 12.00 kończy uroczysta procesja.
Odpust ku czci Matki Boskiej Różańcowej obchodzimy w pierwszą niedzielę października.
Aby uzyskać odpust w danym dniu należy uczestniczyć w pełni we Mszy św. (przyjąć Komunię św.) i odmówić dowolną modlitwę w intencjach Ojca św.
Odpust jest darowaniem kary doczesnej za grzechy już wyznane i odpuszczone w sakramencie pokuty.
Odpust może być cząstkowy albo zupełny, w zależności od tego, czy od kary doczesnej należnej za grzechy uwalnia w części czy w całości.
Każdy wierny może uzyskać odpusty dla siebie lub ofiarować je za zmarłych. Nie można ofiarować odpustu za inną osobę żyjącą.
Odpust jest częściowy albo zupełny, zależnie od tego, czy uwalnia od kary doczesnej należnej za grzechy w części lub całości.
Odpust zupełny można uzyskać tylko jeden raz w ciągu dnia. Drugi raz można uzyskać odpust zupełny tego samego dnia w godzinę śmierci.
Ilekroć do zyskania odpustu przepisane jest nawiedzenie kościoła lub kaplicy, wówczas należy tam odmówić pobożnie modlitwę „Ojcze nasz” i Wierzę w Boga”.
Odpust może uzyskać tylko człowiek ochrzczony, który jest w stanie łaski uświęcającej. Trzeba mieć przynajmniej ogólną intencję zyskania odpustu (świadomie chcieć go uzyskać) oraz wypełnić w określonym czasie i we właściwy sposób nakazane czynności.
Do uzyskania odpustu zupełnego wymagane są:
1. wykonanie czynu (dzieła) obdarzonego odpustem (np. nawiedzenie wskazanego kościoła, udział w określonym nabożeństwie itp.),
2. spełnienie trzech warunków: spowiedź, komunia św. oraz modlitwa w intencjach Ojca Świętego. Po jednej spowiedzi sakramentalnej można uzyskać wiele odpustów zupełnych. Natomiast po jednej komunii i po jednej modlitwie w intencjach Ojca Świętego zyskuje się tylko jeden odpust zupełny. Te trzy warunki można spełnić wiele dni przed lub po wypełnieniu czynu odpustowego. Wypada jednak, by Komunia eucharystyczna i modlitwa w intencjach Ojca Świętego spełnione były w dniu odpustu. Modlitwą w intencjach Ojca Świętego może być recytacja „Ojcze nasz” i „Zdrowaś Mario”,
3. wykluczenie przywiązania do wszelkiego grzechu nawet lekkiego.
Tak. Wystarczy – spełniając wcześniej wymienione warunki odpustu – wykonać jedną z poniższych czynności. Odpust codzienny można zyskać:
– Za pobożne odmówienie jednej części Różańca (5 tajemnic) w sposób ciągły, z rozważaniem tajemnic różańcowych, w kościele albo w kaplicy albo rodzinie.
– Za czytanie (lub słuchanie np. mp3) Pisma Świętego przynajmniej przez pół godziny z tekstu zatwierdzonego przez władzę kościelną.
– Za nawiedzenie i adorowanie Najświętszego Sakramentu przez pół godziny.
– Za pobożne odprawienie Drogi Krzyżowej – przed stacjami prawnie erygowanymi (a więc tylko w kościele) – połączone z przechodzeniem od stacji do stacji (podczas publicznego nabożeństwa wystarczy, że przechodzą ministranci albo osoba prowadząca).
– Za pobożnie odmówienie Koronki do Miłosierdzia Bożego w kościele lub kaplicy, gdzie znajduje się Najświętszy Sakrament (wystawiony lub w tabernakulum).
To tzw. odpusty okolicznościowe. Lista tych okoliczności obejmuje między innymi:
1. Pobożne przyjęcie, także za pośrednictwem mediów, błogosławieństwa papieskiego udzielonego Miastu i Światu (Urbi et Orbi).
2. Adoracja Najświętszego Sakramentu w Wielki Czwartek podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu po Mszy Wieczerzy Pańskiej, połączona z odmówieniem hymnu „Przed tak wielkim Sakramentem” wraz z modlitwą.
3. Udział w uroczystej procesji eucharystycznej (szczególnie w uroczystość Bożego Ciała).
4. Udział w rekolekcjach i misjach parafialnych, trwających przynajmniej trzy pełne dni.
5. Udział w publicznym śpiewie lub recytacji hymnu: O Stworzycielu Duchu, przyjdź w uroczystość Zesłania Ducha Świętego.
6. Udział w publicznym śpiewie lub recytacji hymnu Ciebie Boże wysławiamy (Te Deum laudamus) w dniu 31 grudnia, w celu podziękowania Bogu za dobrodziejstwa otrzymane w całym roku.
7. Udział we Mszy świętej prymicyjnej oraz jubileuszowej z okazji święceń kapłańskich (25, 50, 60-lecie) lub biskupich.
8. Odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych w czasie liturgii Wigilii Paschalnej w Wielką Sobotę wieczorem.
9. Nawiedzenie cmentarza w dniach 1-8 listopada połączone z modlitwą za zmarłych. (Ten odpust można uzyskać jedynie dla zmarłych, nie można go ofiarować za siebie).
10. Nawiedzenie sanktuarium w ramach zbiorowej pielgrzymki.
11. Nawiedzenie kościoła parafialnego w dniu święta tytułu tego kościoła (24 czerwca) oraz 2 sierpnia – w dniu tzw. odpustu Porcjunkuli. Należy także odmówić modlitwę Ojcze nasz i Wierzę w Boga.
12. Udział w nabożeństwie Gorzkich Żali.
Święty Jan Chrzciciel - nasz patron
2. Urodziny Jana Chrzciciela przypadają pół roku przed Narodzeniem Pańskim. O tyle Jan był starszy od Jezusa. Anioł zwiastujący Maryi w Nazarecie, że będzie Matką Mesjasza, oznajmił Jej, że jest już szóstym miesiącu ciąży Jej krewna Elżbieta, która uchodzi za niepłodną (Łk 1,36). Stąd taka, a nie inna różnica – dokładnie sześć miesięcy.
3. Jan był „Synem Obietnicy” – dzieckiem obiecanym rodzicom, którzy byli bezpotomnym małżeństwem, podeszłym wiekiem. Pierwszym synem obietnicy był Izaak – syn Abrahama i Sary (Rdz 17). Kolejnym – Samuel, syn Elkana i Anny (1 Sm 1). Wszyscy oni byli tzw. typami (zapowiedziami) Jezusa, którego niezwykłe narodzenie (bez udziału biologicznego ojca) zwiastował anioł.
4️. Jan był nazirejczykiem (Lb 6): nie jadł mięsa, nie pił wina ani sycery (rodzaj piwa warzonego z daktyli), nie spożywał octu ani winogron, nie strzygł włosów ani nie golił zarostu, nie dotykał zmarłych – to były zewnętrzne znaki jego całkowitego oddania Pani. Nazirejczykami byli w przeszłości: Samson (Sdz 13) i Samuel (1 Sm 1).
5️. Jan jest ostatnim prorokiem Starego Przymierza i jedynym, który osobiście wskazał przychodzącego Mesjasza.
6️. Jan został uwolniony ze zmazy grzechu pierworodnego jeszcze przed narodzeniem, gdy Maryja brzemienna Jezusem weszła do domu Zachariasza i Elżbiety i z radości poruszyło się dzieciątko w łonie Elżbiety. To był właśnie ten moment, kiedy Jezus – jak mówili starożytni – „ochrzcił Chrzciciela”.
7️. W Ain Karem – prawdopodobnym miejscu, gdzie mieszkali Zachariasz i Elżbieta – można oglądać głaz, zasłaniający wejście do groty. Za nim miała Elżbieta ukryć Jana przed siepaczami Heroda, dokonującymi rzezi niewiniątek.
8️. Legenda mówi, że Elżbieta z małym Janem odwiedzili Świętą Rodzinę, gdy ta uciekła przed Herodem do Egiptu. Stąd pokazuje się nieraz w sztuce Jezusa i Jana jako wspólnie bawiących się chłopców. Jan bawi się barankiem albo podaje Jezusowi mały krzyżyk – zapowiedź Męki i Śmierci.
9️. Kiedy jeszcze jako dziecko zaczął wieść życie pustelnika, zjawił się anioł, który przyniósł Janowi szatę z wielbłądziej sierści. Szata była dopasowana i rosła wraz z jej użytkownikiem.
1️0. Podczas publicznego wystąpienia nad Jordanem Jan nazwał Jezusa Barankiem, który gładzi grzech świata (J 1,29) – i z tego powodu jest cytowany podczas każdej Mszy św., przed Komunią.
1️1. Czy Jan żywił się szarańczą? Szarańcza jest jedynym owadem koszernym, a więc dopuszczonym do jadłospisu przez Prawo Mojżesza. Jednak komuś poprzestającemu na szarańczy, jako jedynym – nie licząc miodu leśnego daniu z karty, raczej trudno byłoby dostarczyć organizmowi niezbędnych do życia składników. Być może w grę wchodzą owoce szarańczyna pospolitego – drzewa, które ma strąkowate owoce z miąższem podobnym do daktyli, które po wysuszeniu sprzedaje się jako „chleb świętojański”. W środku są nasiona jednakowej wielkości, po arabsku zwane qaraq, które stanowią wagowy wzorzec jubilerskiego „karatu”. Z miąższu owych strąków wytwarza się także zagęszczacz spożywczy, oznaczany symbolem E410.
